De afgelopen week was een hele heftige. Niet ondraagbaar maar wel heel erg heftig, tot iets duisters toe. Het begon maandagavond. Ik had al een paar dagen een bepaalde spanning in mijn hoofd die ergens tussen gewone spanning en hoofdpijn in zat. Ik had pas gegeten. Een paar uur later voelde ik al aankomen wat ik al zo vaak heb mee gemaakt. Op naar de wc en letter leeg kotsen. Overgeven dekt niet de lading van hoe het voelde, daarom ‘kotsen’. Dat duurde een tijdje. Toen het wat rustiger werd ben ik in bed gaan liggen met een teiltje water ernaast. Toch moest ik een paar keer mijn bed uit omdat mijn darmen ook begonnen te rommelen en ik naar het toilet moest. Terwijl ik zat ging de rest ook gewoon door en hing ik boven het wastafeltje. Eén ‘geluk’ daarbij was wel dat mijn maag al wel leeg was en er geen onverwerkte voedsel meer uit kwam. Door de heftigheid was wel mijn galblaas mee gaan ‘spelen’. Toen alles eruit was en ik in bed lag ging het braken nog een tijd door maar dat was inmiddels alleen mijn lichaam die nog bezig was. Alles bij elkaar ging dat een groot deel van de nacht door. Dinsdag lag ik de hele dag in bed zonder te eten. ’s Avonds wel even mijn bed uit geweest maar ik lag er ook redelijk snel weer in.
Ergens tussen 12:00 en 3:00 had ik een hele heftige droom die duister aan deed. Mogelijk kwam dat voort uit de heftigheid en spanning die daar bij speelde. In de droom voelde het alsof het in een doucheruimte begon. Ik had iets over mijn hoofd waardoor ik niet kon zien wat de werkelijkheid om me heen was. Het was een soort kap of zo. Ik had iets in mijn mond wat voelde als ontlasting. Ik begon dat eruit te halen maar er zat uiteindelijk een enorme hoeveelheid in mijn lichaam. Ik was er heel lang mee bezig, het leek eindeloos voordat ik dat eruit had. Toen ik dat eruit had, was niet alles eruit. Daar achteraan kwam iets dat voelde als een soort vliegertouw. Ik begon daar aan te trekken en ook dat leek eindeloos te zijn. Ik was in een andere omgeving en er waren mensen bij die als bekenden voelden. Er waren echter ook andere individuen die me probeerden te ontmoedigen. Dat waren gevoelsmatig geen mensen. Die waren er al die tijd al. Ik begon aan dat ‘vliegertouw’ te trekken. Na een tijd voelde het vast zitten in mijn keel. Ik kreeg het toch los, het was alsof er een knoop in het touw zat die in mijn keel bleef zitten. Daarna kwam er nog een paar keer zoiets nadat ik een hele tijd aan het touw had getrokken. Die individuen die niet als mensen voelden deden niets anders dan me ontmoedigen, aan het twijfelen proberen brengen om te stoppen met wat ik aan het doen was. Toen ik uiteindelijk, na een hele lange tijd het touw eruit had zag ik een paar slangetjes die ik blijkbaar los getrokken had. Die individuen waren daar blijkbaar niet blij mee. Ineens had ik weer wat ik er net uit had gekregen. Het leek alsof die niet menselijke individuen de boel afstraften. Niet alleen ik had het weer, ook de mensen die er om me heen waren hadden het. Toen was ik daarna weg bij die mensen en niet menselijke individuen en ik was op mezelf en achter in een auto of zo. Ik stond in ieder geval niet stil. Ik was weer bezig eruit te trekken wat er weer in was gebracht. Voor zover ik me herinner was het het touw waar ik mee bezig was. Toen ik wakker werd was ik daar net pas mee bezig. Het lijkt er op dat die niet menselijke individuen wilden voorkomen dat ik de werkelijkheid zou zien. En waarschijnlijk wilden ze ook voorkomen dat ik hen zag. Die niet menselijke wezens kunnen buitenaardsen genoemd worden maar ik zag ze niet. Ik herinnerde me dat ik een tijd geleden in mijn linker en rechter zij (onderlichaam) een gevoel had ervaren dat zei ‘de mens is als slaaf gecreëerd door de Anunnaki’. Ik vond het ook opmerkelijk dat ik op mijn linker zij (gedachten kant) in slaap was gevallen en ik op mijn rechter zij (gevoelskant) wakker ben geworden met één vinger van mijn linker hand op mijn keel.
Ik werd rond 3:00 wakker uit die droom, ben even korte tijd uit bed gegaan en ben toen weer gaan liggen. Toch weer in slaap gevallen en weer gedroomd maar dan van alles. In één deel kwamen bekende dingen voor uit mijn geboorteplaats. Ik zag mijn eerste auto (hatchback) en een bekende de die auto ging besturen. Ik stond op het punt om op de stoel ernaast te gaan zitten toen daar ineens mijn oma zat, die vroeger ook in mijn geboorteplaats woonde. Ik liet haar op die stoel zitten en ging op de achterbank zitten. In bagage ruimte waren een aantal onbekende mensen gaan zitten met aardig wat spullen. Ik herinner me niet of de auto de route reed maar in was in de achtertuin van mijn oma’s woning. Ik was daar bij een zomerhuisje dat er vroeger in het echt was. Ik zag daar een kind lopen met een kleine toiletpot die dat kind ergens neer zette. Daar hield dit deel van de droom op. In een ander deel van de droom was er een wezen dat ook niet menselijk was maar dat heel erg gevoelig was en een wezen dat in een kruiwagen lag die door iemand werd voort geduwd. Die wezens kan ik zo niet duidelijk beschrijven maar ik kan wel een indruk geven. Er zijn bomen die een witte schors hebben. Dat eerste wezen had ongeveer zo’n kleur, was vrij dun of tenger en was kleiner dan ik. In eerste instantie zat die in een soort aarden wal of zo. Hij kwam daar uit en hij hield zichzelf staande met (in menselijke verwoording) iets dat op een stuk boomstam leek. Dat wezen liep naast mij en we liepen iets omhoog. Dat wezen zei ‘ dat is zwaar’. Ik zei daarop ‘ja, maar naar beneden toe is het lichter’. Over het tweede wezen heb ik een indruk dat het klein (kleiner dan het eerste wezen) en dik was en de vorm was een beetje kerstboomachtig, onderaan breed en naar boven toe wat smaller wordend maar niet eindigend in een punt. Op een gegeven moment kantelde de kruiwagen waar dat wezen in lag en die viel eruit. Het wezen dat naast mij liep schrok en riep ‘MAMA’. Daar eindigde het deel van de droom over die wezens. Voor de rest herinner ik me niet meer wat er in die droom allemaal gebeurde. Ook niet van een droom de volgende nacht toen ik ook droomde.
Toen het heftigste achter de rug was en ik wel weer gegeten had ben ik naar buiten gegaan en een eind gaan wandelen. Dat was erg voelbaar, vooral in de benen. Pijn kan ik het niet noemen maar het voelde wel als hele zware spanning waar ik mee liep. Ik ben vooral ook gaan wandelen omdat ik tijdens en vlak na het heftige overgeven iets had van ‘het lijkt wel alsof de dood de enige zekerheid is dat er ooit een eind aan die ontwikkeling komt’. Ik zou het op dat moment ook niet erg hebben gevonden als het hier als mens zou eindigen. Toen ik naar buiten ging en die zware spanning voelde zodra ik echt ging lopen, zei ik met mijn stem (niet erg luid): “jullie zullen me er godverdomme niet onderdoor krijgen” Het was alsof ik dat tegen die (duistere buitenaardse) wezens zei die er gevoelsmatig waren geweest in de ervaring. Die uitspraak kwam uit of door de spanning. Maar later veranderde het. Ik was thuis en ineens was er iets dat over me was. Alsof het energetisch boven me hing waardoor ik ineens dacht ‘wacht even, heb ik dat niet zelf gedaan?’ of ‘ben ik daar zelf niet de oorzaak van geweest?’ (van al die heftigheid). Dat wandelen was iets wat volgens mij juist goed was geweest. Ik herinnerde mij dat ik een paar dingen gelezen / gehoord had op het internet over deze tijd. In een video werd gezegd dat het beter is om dat te doen wat voor het bewustzijn goed is. Met mijn bewustzijn is inmiddels niks mis. Ik realiseerde me dat ik wel moest doen wat goed was voor mijn lichaam en dat had ik de laatste tijd aardig laten versloffen. Ik was veel te veel bezig geweest met van alles te lezen over macht , bewustzijn en wat mensen in hun leven mee maken. Macht en onmacht is in mijn leven geen onderdeel meer, wel leven en bewustzijn. Ik was ook bezig geweest op het internet met veel te veel elke keer hetzelfde uitleggen aan mensen die alleen maar met alle macht bezig zijn, vooral op social media. Veel te veel tijd gestoken in zinloos bezig zijn met mensen uit te leggen over andere zaken terwijl die er niet mee bezig zijn. En zo heb ik nog meer duidelijk gekregen wat voor mij helemaal geen onderwerp meer is in deze tijd van veranderingen, waaronder de zogenoemde GCR / RV die er aan zou zitten te komen en wat van oorsprong een Cabal constructie is (macht en duisternis). Ik ben gestopt met alles wat ik duidelijk heb gekregen wat voor mij (zwaar) beperkend en belemmerend werkt: het lezen van MSM berichtgeving, mensen die alleen maar met die wereld van macht bezig zijn (niet meer in mee gaan zonder ze te verwijderen), de GCR / RV, televisie kijk ik allang niet meer, (propaganda van de heersende macht) en alles wat mijn proces niet ten goede komt. Ik ben gaan zien dat het letterlijk zo is dat het overgeven en darmwerking een gevolg is van onbewust eten waardoor het niet goed verwerkt kan worden. Dat is in mijn proces net zo. Emotie betekent beweging en dat is verwerking van spanning om de boel los te krijgen. Ik ben zoveel met zinloosheid bezig geweest dat ik veel te weinig fysieke beweging had, wat belangrijk is om de spanning te kunnen verwerken, fysieke en innerlijke beweging gaan daarin samen. Dat heb ik een tijd laten versloffen en dat was waarom ik zo overhoop lag. Als ik dat doe in waar in nu sta, komt het keihard terug en uit zich zoals beschreven. Een heleboel moet dus gewoon achterwege gelaten worden waardoor er ruimte terug komt voor wat werkelijk belangrijk is. Dan valt er veel af en alleen het belangrijkste blijft over. Alles bij elkaar erg heftig maar ik heb ook ervaren dat het ook weer ineens kan veranderen door de realisatie dat ik het zelf zover heb laten komen. Alles stond stil en toen ik weer ging bewegen veranderde het en realiseerde ik het me door wat er energetisch boven me hing. Ik had ook een paar artikelen gelezen die ook precies aan gaven wat belangrijk was. Dat ging o.a. over de natuur. Ik was naar een park gelopen redelijk dichtbij en daarna had ik die realisatie. Of dat door de natuur kwam, door mijn beweging, of door iemand die ik voorheen als support had en die ik een mail had geschreven of een combinatie van twee of drie weet ik niet. Het was wel ineens een omslag waardoor het ineens anders was. Alles bij elkaar een hele ervaring. En nu vooral doorgaan met wat het belangrijkste is.
Kirk out. 🙂