Dit is zo’n onderwerp dat aantoont hoe onze maatschappij in elkaar steekt als het over ‘schuld’ gaat. In onze maatschappij moet altijd iemand de schuld krijgen om een zaak af te kunnen handelen. In deze zaak moet Jomanda de schuld krijgen voor de dood van actrice Sylvia Millecam. In het kort: de levende moet de schuld krijgen over degene die is overleden. Dat is precies hoe onze maatschappij werkt. Er is een slachtoffer en daar moet iemand van beschuldigd worden. Dat is het maatschappelijke plaatje: slachtoffer en schuldige. Zelfs als er in veel artikelen staat dat Sylvia Millecam zelf niets te maken wilde hebben met de reguliere geneeskunde moet de alternatieve geneeswijze de schuld krijgen. Sylvia koos zelf hoe ze met de kanker om wilde gaan. Sylvia is daar zelf verantwoordelijk voor, niet Jomanda. Dat is ook precies wat het beleid in onze maatschappij de mensen afneemt: verantwoordelijkheid voor hun eigen keuzes. Dat is de reden waarom er in ‘schuld’ wordt gedacht. Jomanda is niet de schuldige, evenals Sylvia Millecam. Er is alleen sprake van omstandigheden en verantwoordelijkheid. Het beleid in onze maatschappij is er één die zich overal mee bemoeit en alles onder controle wil houden, ook de mensen en hun eigen keuzes en verantwoordelijkheden. Sylvia is verantwoordelijk voor de keuze die ze heeft gemaakt om naar Jomanda te gaan. Maar omdat Sylvia nou eenmaal een bekende actrice was krijgt ze alle positieve aandacht. En omdat Jomanda sceptisch en niet serieus genomen wordt krijgt zij alle negatieve aandacht en daarmee ook de ‘schuld’ voor iets waar Sylvia zelf verantwoordelijk voor was: haar leven. Jomanda heeft niet gezegd dat Sylvia naar haar toe moest komen, dat heeft Sylvia zelf besloten.
Ook de media verspreiden veel negativiteit die de mensen beïnvloed. Mensen staan aan de kant van wat zij goed vinden en verafschuwen dat wat ze slecht vinden. In feite bestaat er ook geen ‘goed’ en ‘slecht’. Er bestaan alleen ervaringen en in principe zijn die altijd goed. Waarom? Omdat we van elke ervaring weer wat leren. Als een ervaring prettig is geeft dat een goed gevoel. Maar ook als een ervaring minder prettig is geeft het een gevoel. Misschien moeten we dan alleen de situatie op een andere manier benaderen of de volgende keer een andere keuze maken en het op een andere manier doen. Mensen lezen ook de tekst niet echt anders zouden ze hun eigen conclusie trekken. In plaats daarvan laten ze zich beïnvloeden door de emotie rondom het onderwerp. Daar spelen de media op in.
In dit geval gaat het over de dood van Sylvia Millecam waar de media inspelen op de emoties van de bevolking. Ze was een graag geziene actrice en haar dood brengt veel beroering. Dat raakt veel mensen in hun emotionele beleving. Wat er vervolgens gebeurt is dat al die emotie op Jomanda geprojecteerd word omdat Syvia naar haar toe is gegaan. En zo wordt Jomanda als schuldige aangewezen. Dan is er ook nog een stichting Skepsis die wil dat Jomanda alsnog vervolgd wordt. Zo’n stichting bestaat uit mensen die hun eigen ongeloof uitleven in situaties zoals deze. Skeptici zijn mensen die alleen binnen een beperkte belevingswereld kijken naar situaties. Zij hebben waarschijnlijk niet het bewustzijn dat er buiten hun eigen beperkte denkwereld nog hele andere belevingswerelden zijn. Omdat ze daar niet mee overeg kunnen gaan ze er de strijd mee aan. Zij bemoeien zich met zaken die ze niet eens begrijpen. In een zaak zoals die van Jomanda / Sylvia Millecam is dat ook het geval. En op die manier bemoeien mensen zich met allerlei zaken die henzelf niet aangaan. Het enige wat dit soort zaken oproept is emotie. Dat wordt tegelijkertijd op een zogenaamde schuldige geprojecteerd. Dat is de maatschappij waarin we leven, een maatschappij waar mensen alleen maar wijzen naar anderen in plaats van een stukje eigen verantwoordelijkheid op zich te nemen. In deze zaak zouden mensen dan moeten kijken waarin ze persoonlijk geraakt worden in plaats van de emoties op Jomanda te projecteren. Het doet er niet toe hoe we over Jomanda alsook over Sylvia denken, het gaat erom waar we in geraakt worden. Al dat denken werkt op die manier vernietigend. Als er dan over schuld gepraat wordt dan zou het de schuld van de hele vingerwijzende bevolking en beleid zijn als Jomanda straks eventueel voor de rechtbank staat of de gevangenis in gaat. Dat terwijl Sylvia zelf verantwoordelijk is voor de keuze om naar Jomanda te gaan.
Een stichting als Skepsis lijkt zelfs wraakzuchtig te zijn. 7 jaar na het overleiden van Sylvia Millecam wil de stichting dat Jomanda alsnog berecht wordt. Na zo’n lange tijd kan de stichting het nog steeds niet los laten. De wraak van Skepsis, alleen maar vanwege het feit dat hun belevingswerld niet overeenkomt met die van anderen. Moet Jomanda boeten voor het feit dat de mensen van deze stichting (evenals ons beleid en de vingerwijzende mensen) de keuzes van Sylvia Millecam niet kan of wil accepteren of begrijpen? Dat is precies hoe het plaatje eruit ziet. Onbegrip leidt dus naar het aanwijzen van zogenaamde schuldigen. Als persoon één (in dit geval de stichting, ons beleid en de vingerwijzend mensen) de keuzes van persoon twee (Sylvia Millecam) niet begrijpt, krijgt persoon drie (Jomanda) de schuld omdat persoon twee (Sylvia) een graag geziene actrice was. En zo steekt ons hele beleid in elkaar.