Opvoeding
Vaak lezen we over opvoeding. Het verbaast me dat ik zelfs over opvoeding lees op websites over nieuwetijds kinderen. Opvoeden betekent dat kinderen een bepaald gedrag aangeleerd wordt over hoe ze zich moeten gedragen. Daardoor raken ze juist hun eigenheid kwijt en worden ze een kopie van de ouders. Als we willen dat kinderen zichzelf blijven dan zou het zaak zijn dat kinderen vanaf hun geboorte zelf dingen ontdekken waarbij de ouders als klankbord functioneren. Dat houdt in dat kinderen zelf hun ervaringen op doen en dat er niet wordt verteld hoe te handelen, hoe te denken, hoe alles te doen. Door eigen ervaringen gaan kinderen van jongs af aan de menselijke aspecten leren kennen: gevoelens en emoties. Ondanks het feit dat we er lichamelijk uit zien als een mens, zijn we het (van binnen) niet. Door gevoelens en emoties WORDEN we menselijk. Eigen ervaringen gaan gepaard met gevoelens en emoties. Als kinderen alles voor gekauwd wordt gaan ze het doen zoals de buitenwereld hen verteld en hebben ze hun eigen ervaringen niet meer. Ze worden dan een produkt van de opvoeding, een kopie van de ouders.
Als kinderen hun eigen ervaringen op doen, met de bijbehorende gevoelens en emoties, doen ze aardse ervaringen op waarbij ze zichzelf van binnenuit kunnen ontwikkelen in het menselijke aspect van hun wezen. Daardoor blijven ze vrij van spanningen. Emotie betekent beweging. Als ze in hun ervaringen ook de emotie blijven ervaren, blijft er beweging in hun wezen. Daardoor zetten ze geen ervaringen vast in hun lichaam die zich uit in spanningen. Door de emotie te ervaren blijft er beweging in alle ervaringen die ze mee maken zodat hun eigen wezen in beeld blijft en ze dus zichzelf kunnen blijven. Ouders dienen daarbij als klankbord voor verduidelijking van vragen die de kinderen hebben en het bespreken van de ervaringen. Daarvoor is er alleen één vereiste en dat is dat de ouders zelf hun emoties en gevoelens hebben leren kennen die hen tot een ervaren mens hebben laten groeien. Daardoor zijn ze dan bewust geworden van zichzelf en wie ze in wezen zijn. Het probleem in deze tijd is dat ouders er zelf (bijna) niet meer voor de kinderen zijn. Kinderen worden wat dat betreft steeds meer en steeds eerder in de creche gestopt omdat ouders moeten werken. Kinderen hebben wat dat betreft dan helemaal geen klankbord meer aan de ouders.
Om een klankbord voor kinderen te kunnen zijn moeten ouders zelfbewustzijn hebben. Als het gaat om de oudere generaties dan zit daar vaak geen zelfbewustzijn in. Als je weet wie je bent dan weet je ook wie de ander is. Met oudere generaties is dat niet het geval. Die hebben meestal geen bewustzijn. Het zit wel ergens diep van binnen maar het slaapt. Als mensen dan een ervaring van ‘ontwaken’ hebben dan ontwaakt het bewustzijn. Nieuwetijdskinderen worden wakker geboren wat bewustzijn betreft. Als je als ouders dan een slapend bewustzijn hebt kan dat confronterend zijn. Dan kun je ook geen klankbord voor kinderen zijn. Als ouders (en niet-ouders) dan al een ‘ontwaken’ zouden mee maken zouden ze gaan ervaren hoe ze in elkaar steken. Als je dan eigenlijk nog van een ‘oudetijdsgeneratie’ bent dan zou je de dualiteit aan den lijve ondervinden, wat inhoud dat je in strijd bent met je Zelf. Dan ga je in feite zelf ondervinden waar ‘opvoeding’ toe geleid heeft. En daarom verbaast het me dat er met de huidige generaties zelfs door instellingen en organisaties, die zich met deze generaties bezig houden en het in de wereld bekend willen maken, nog wordt gesproken over ‘opvoeding’. Dan wordt het verkeerd omgedraaid. Het probleem ligt niet bij die generaties maar bij de maatschappij en de ouders, de oudere generaties. De evolutie gaat door en nieuwetijdskinderen zijn daar een uiting van. Dan zou je die generaties niet in de maatschappij moeten zien te krijgen maar het zou veel belangrijker zijn dat de oudere generaties in die evolutie mee gaan. De mens verandert en dat is te zien aan de nieuwetijdsgeneraties. Momenteel is er een grote kloof tussen oude en nieuwe generaties. Nieuwe generaties worden wakker geboren terwijl oude generaties nog steeds draaien op een politiek systeem waarin materie en bezit nog steeds centraal staan in plaats van de mens en het menselijke. Dan zeg ik het niet eens goed. Eigenlijk moet ik zeggen dat materie en bezit nog steeds centraal staan in plaats van de ziel die één wil worden met het lichaam zodat je kunt spreken van een bezield lichaam of een belichaamde ziel die zichzelf en zijn potentieel kan leven. Om nog een stap verder te gaan: mensen zijn vaak op zoek naar God, buiten zichzelf, in religie. Daar heb ik nooit iets mee gehad. Maar als er geschreven wordt dat de zielen uit God geboren worden, dat zielen incarneren in een lichaam en dat het de bedoeling is dat lichaam en ziel één worden, vul dan zelf maar in wie er in het lichaam huist. Anders gesteld: als je op zoek bent naar God, waar zou je die dan vinden als je weet dat de ziel uit God geboren is? Tot slot kan de vraag gesteld worden: als lichaam en ziel één moeten worden, wie ben je dan als het lichaam tijdelijk is en de ziel eeuwig is?
Om als klankbord voor kinderen (en anderen) te kunnen zijn moeten we zelf volwassen zijn. Maatschappelijk worden we volwassen genoemd als we 18 jaar zijn, onze eigen inkomsten vergaren door te werken, ons eigen huishouden regelen enz. Dat heeft werkelijk niets met volwassenheid te maken. Volwassenheid zit hem in de emotionele ontwikkeling. Maatschappelijk worden we volwassen genoemd (naar buiten gericht) terwijl we van binnen nog kleine kinderen zijn. Willen we werkelijk volwassen worden, dan is dat dus van binnen. Daar gaat het om een menselijke ontwikkeling en dat gaat over gevoelens en emoties. Op die manier worden we ons Zelf of gaan we ontdekken wie we werkelijk zijn. Over nieuwetijdsgeneraties wordt geschreven dat ze zich herinneren wie ze zijn of dat ze zichzelf niet verloren hebben. Die generaties raken dan niet verscheurd in een dualiteit zoals oudere generaties wel zijn verscheurd. Wil het gemakkelijker worden dan moet niet geprobeerd worden die generaties in ‘de oude tijd’ in te passen maar de oudere generaties zouden een voorbeeld moeten hebben aan de nieuwe generaties. Uiteindelijk zal het allemaal toch wel veranderen, hoe hard we ook de boel onder cntrole proberen te houden en waarin onze politiek een symbool is van een eeuwen oud systeem dat probeert te redden wat er te redden valt terwijl het uiteindelijk toch in elkaar zal storten. Maar als we zelf kiezen om dat systeem los te laten en ons Zelf te gaan ontwikkelen, dan wordt het een veel mooiere wereld. Om een klankbord te zijn voor kinderen, en zeker voor de huidige generaties, zouden wij moeten veranderen in plaats dat kinderen zich nog moeten aanpassen. En vaak zie ik nog oudere generaties met kinderen waar die kloof duidelijk zichtbaar is. Daarom zeg ik: elke instelling, elke organisatie, elk individu, elke lichtwerker, elk bewust mens (of beter gezegd: elke bewuste ziel), die zich bezig houdt met nieuwetijds kinderen zou zich niet met de kinderen bezig moeten houden maar ze zouden zich gezamelijk bezig moeten houden met de onbewuste mens. Die moet de weg leren kennen. Zoals ik het zie is het met de huidige generaties nog steeds hetzelfde maatschappelijke plaatje. En tevens zijn die generaties weer een bron van inkomsten voor hulpverleners. Dan zijn de bedoelingen misschien goed maar het blijft nog steeds een oudetijdse manier van aanpakken. Over de huidige generatie wordt immers geschreven dat ze ONS de weg komen wijzen, dat ze ONS laten zien dat het anders kan. Dus zullen wij aan hun behoeften tegemoed moeten komen. Da zijn behoeften van gelijkwaardigheid, eenheid, verbinding, heelheid enz.
De kinderen worden nog steeds op een oude maatschappelijke manier behandeld, ook door instellingen die zich met nieuwetijdskinderen bezig houden. Dan wordt er nog steeds van hen gevraagd zich aan te passen. Als je een praktijk op zet om met die kinderen te werken dan verdien je aan die kinderen. En de bedragen van tegenwoordig zijn erg hoog. Dan moeten wij ons juist naar hen schikken en niet andersom. Dat betekent dat we naar ons Zelf moeten kijken en niet naar de kinderen. Dan is mijn mening dat een heleboel mensen die met nieuwetijdskinderen werken zelf niet bewust zijn wie ze zijn en dan is het nog steeds een oude manier, ookal denk je dat je de kennis in huis hebt om ze te begeleiden. We komen pas werkelijk tot ons Zelf, en dus op gelijke voet met de huidige generaties, als we van binnen volledig heel zijn. En dat kan alleen maar van binnenuit ontwikkelen. Daar komt geen kennis, geen opleiding, geen therapeut bij. We moeten alleen de weg gewezen krijgen. Die weg kunnen we vervolgens alleen maar zelf gaan. Pas als we op die manier heel worden kunnen we een klankbord zijn want dan hebben we onze menselijke ervaringen opgedaan. Dan kunnen we kinderen ook vrij laten om hun eigen ervaringen op te doen en dezelfde innerlijke menselijke ontwikkeling laten beleven. Als ik zo websites heb gelezen van instellingen en organisaties die zich met nieuwetijdskinderen bezig houden dan zijn de rollen nog steeds omgedraaid. Nog steeds worden die kinderen behandeld met allerlei massages en andere therapieën en zo zijn ze een nieuwe bron van inkomsten geworden voor therapeuten die dan blijkbaar hun eigen weg niet kennen. Al die therapieën leveren de kinderen ‘wezenlijk’ niets op. Ze worden er eerder afhankelijk van. En dus worden ze niet onafhankelijk. Wat ieder mens (iedere ziel) zou moeten leren is gevoelens en emoties beleven zodat er beweging blijft in het totale wezen. Dan hebben we verder niets nodig. Dat zijn de menselijke zaken van ons totale wezen en die moeten we leren toe staan. Daardoor worden lichaam en ziel één en dat is een proces. Dat kan dus niemand voor een ander doen, dat gebeurt van binnenuit. Als we zelf van binnen heel zijn kunnen we een klankbord voor anderen zijn, een voorbeeld. Dan kunnen kinderen ook in vrijheid hun eigen ervaringen op doen en kunnen ouders kinderen leren hun emoties en gevoelens te leren kennen door er simpelweg te ZIJN.
Bewust zijn in de nieuwe tijd 