In de eerste tijd dat ik met degene werkte waar ik mijn support van heb gehad om de hele ontwikkeling in beweging te krijgen en te steunen wanneer dat nodig was had ik eens een gesprek over mijn geboorte omgeving. Ik ben in het Oosten van het land geboren, in een boeren omgeving, waar eigenlijk niets gebeurt en waar geen bewustzijn is. In het gesprek ging het over de ontwikkeling van het bewustzijn en het feit dat zoiets in die omgeving niet eens mogelijk was geweest. Het is een omgeving die aan oude tijden doet denken. Wanneer iemand een bewustzijn had en het hoofd boven het maaiveld uit stak dan word zijn hoofd eraf gemaaid. Hoe dat werkt en hoe dat voelt ervaar ik in de laatste fase van mijn ontwikkeling. Met mijn moeders overlijden had ik een mooie ervaring. Het klinkt misschien raar maar ik ervaar dat als een gebeurtenis waar ik veel gemakkelijker in sta dan wat er nog over blijft. Wat er over blijft is de verhouding met mijn vader. Dat is altijd een machtsverhouding geweest, van kinds af aan. En dat is er nog steeds. Dat zal van zijn kant waarschijnlijk ook niet veranderen. Hij heeft dat zelf niet eens door. Het enige dat er bestaat zijn zijn regels, zijn manier. Waar ik vroeger woonde was het ook altijd zijn huis. Zeg dat regelmatig tegen een kind en de gevolgen zullen duidelijk zijn. Wanneer iets niet beviel werd het gewoon over genomen. Samenwerking bestond zo dus niet. Hij kent alleen zijn manier en wanneer het in zijn ogen niet goed is of niet op de juiste manier gedaan wordt dan werd je gewoon aan de kant geschoven en deed hij het.
Nu mijn moeder er niet meer is komt hetzelfde weer terug. Voordat ik naar het oosten ging voelde ik mijn lichaam al dat nog bezig is te ontspannen. Het voelde in zekere mate net als vroeger, toen ik regelmatig een aantal dagen volledig van de kaart was doordat de spanning teveel werd en het er uit barstte. Ik ging dus al niet echt ontspannen naar de andere kant van het land. Toen ik daar eenmaal was merkte ik niet dat mijn lichaam zo voelde. De dag na mijn aankomst gebeurde er hetzelfde als vroeger, alleen zonder alle spanning, ladingen. Bij aankomst daar voelde ik al dat het niet echt lekker zat. Ik moest weer over geven. Het was nu alleen puur een lichamelijke reactie. Ik kwam op woensdag aan en zondags ben ik naar huis gegaan. Vrijdags overleed mijn moeder en daarna kwam die hele machtsverhouding weer in beeld. Dat hield niet meer op ook. Toen heb ik ook mee gemaakt hoe het gaat wanneer je je hoofd boven het maaiveld uit steekt. Wanneer ik het had over mijn beleving en mijn dingen die mij interesseren wordt het meteen met de grond gelijk gemaakt, een kopje kleiner gemaakt, of wordt je hoofd eraf gemaaid. Puur omdat alles buiten de eigen wereld van regels ontkend wordt, niet bestaat of je valt volgens zo iemand iedereen lastig. Hij noemt alleen zichzelf niet. Ik had het gevoel alsof ik weer helemaal in de ‘oude tijd’ zat in die omgeving. Nu alleen met een bijna ontwikkeld bewustzijn en zonder ladingen. De laatste fase is alleen wel een moeizame dus dat kan aardig reageren. Geen ruimte voor eigen invulling, eigen ideeën, persoonlijke inbreng, alleen alles volgens de regels die bekend zijn. De regels en de bemoeienis zoals die in het oosten waren werden zelfs los gelaten op mijn eigen leven aan de andere kant van het land. Echt de oude tijd dus. Allerlei zaken en voorvallen uit het verleden die nu niet eens meer spelen werden er weer bij gehaald, commentaar op mijn leefwijze, manier van handelen enz. Het lijkt dan alsof hij in de vorige eeuw (of nog verder terug) zit in plaats van in de 21ste eeuw.
Ik heb vroeger nooit begrepen waarom iemand als mijn vader na heftige gebeurtenissen de volgende dag kon doen alsof er niets aan de hand was en denkt gewoon door te kunnen gaan zonder ergens over te praten om weer een beter contact met elkaar te hebben. Nu ziet het ernaar uit dat het het verschil tussen macht en onmacht is. Vroeger kende ik de onmacht en had mijn vader dan de macht. Zoals ik het zie is beiden in de mens maar ligt het eraan of je introvert of extravert bent waardoor je één van beiden ervaart. Macht is dan het ego als je extravert bent en de onmacht gaat over je Zelf als je introvert bent. Nu ken ik die onmacht niet meer maar dat laatste gedeelte van de ontwikkeling kan nog wel pittig reageren. Dat voel ik aan mijn lichaam zelf. Ik zie mijn vader in zijn leven niet veranderen. Ik hoop dat er dan iets verandert wanneer ik de ontwikkeling helemaal rond heb. Dat ik na het overlijden van mijn moeder naar huis ben gegaan heeft dan voor een deel ook te maken met de hele situatie. Ik kwam op woensdag aan en zondags ben ik naar huis gegaan. De crematie was de donderdag nadat ik naar huis was gegaan maar daar was ik dus niet bij. Enerzijds omdat ik het al afgerond had toen mijn moeder er nog was, anderzijds omdat ik het niet de hele tijd vol zou houden om in die situatie te blijven zitten. Dan kan ik ook niet rustig tussen al die mensen zitten alsof er niets aan de hand is. Ik moest me daar inhouden en daar ging ik me niet rustiger door voelen. Ik was dus weer even helemaal terug in de vroegere situatie waar je thuis naar je vader te luisteren had en zijn regels te volgen had. Met mijn moeder was het dan mooi maar de rest was echt ouderwets. Wordt je dan bewust en praat je over andere zaken of op een andere manier dan steek je je hoofd boven het maaiveld en wordt die er genadeloos af gemaaid. Er is één groot verschil, ik ben niet meer te kwetsen of te pakken, alleen nog te raken. Het ergste wat er dan nog kan gebeuren is dat ik me uit zoals ik mijn lichaam voel reageren in deze laatste fase. Wat er ook gebeurt, mijn leven gaat gewoon door en ik ben in die zin niet afhankelijk van of gebonden meer aan anderen.
Ik zou mijn moeder bijna missen, op dit moment niet eens zozeer vanwege haar overlijden maar vanwege de plots veranderende houding van mijn vader. Vroeger was hij zo maar toen mijn moeder ziek was zag ik een andere kant van mijn vader. Echter, toen mijn moeder overleed was mijn vader de volgende dag weer precies hetzelfde als vroeger. Die verzorgende kant die hij liet zien was in één keer weg. Maar zo ken ik hem dus ook van vroeger, over dingen heen stappen, vooral zichzelf, en verder gaan alsof er niets aan de hand is of gebeurd is. Dat is dus het verschil, hij gaat nergens doorheen om iets te verwerken,